Teun

‘Teun’ kende ik al zijn hele leven. ‘We weten niet hoe groot ie wordt’ zeiden mijn buren nog. Het bleek een hond flink aan de maat. Een echte sprinter ook, met een tomeloze speel-energie. Ik nam hem wel eens mee als ik een potje ging hardlopen. Vond ie heerlijk en trok hij me bijna mee de sloot in als te warm werd. Op het strand rende hij als door de bliksem achterna gezeten. Vrat ook de chocola van tafel als niemand keek. Een ondeugd, maar een lieverd. De drie buurjongens konden alles met hem doen. Teun werd een oude man met de kwaaltjes die daarbij horen. Maar oersterk was ie. En hij herkende mij nog steeds. Tijd voor een portret. Ode aan Teun. Twee weken nadat ik het portret maakte is hij vredig ingeslapen.

De hond is eigenlijk zwart. En grijs op sommige plekken, met witte poten. Maar de glanzende vacht in het huiskamerlicht geeft toch allerlei kleurnuances van geel en blauw. Die rode zakdoek had ie gewoon om, niet eens speciaal voor de pose. Ik heb op bruin papier getekend. Dat bevalt me, omdat die kleur als ondergrond ook mooi in de tekening doorkomt. Het formaat is nu vierkant, maar dat was het aanvankelijk niet. In een soort nachtelijke ‘Nachtwacht’-actie heb ik er de rechterkant afgesneden, omdat er ergens iets niet in de verhoudingen klopte, en eigenlijk ook omdat zijn kop gewoon veel meer in het midden moest komen om daar de aandacht op te vestigen. Zo zie je maar weer hoe lastig het om te bedenken hoe je beste compositie moet vinden.